Vitamine V

Han heeft astma en hoest daarom al jaren. Niet een beetje, maar hele zware hoestbuien. Zo erg dat omstanders soms net zo benauwd kijken als Han op dat moment is. We zijn al een tijdje bang dat dat nog eens iets zou beschadigen. Han klaagde al eerder dat het hoesten soms erg zeer deed. Vannacht was het zo erg dat ze er van moest huilen. Ik zag aan haar dat de pijn bijna niet te dragen was. Ze wilde echter van geen hulp weten en probeerde weer te gaan slapen. Na een uur weer een hoestbui en weer verging ze van de pijn. Toen vond ik het genoeg en heb bij de receptie van het hotel om een dokter gevraagd. Dat scheen niet te kunnen, maar we konden wel naar een ziekenhuis gaan. Dat hebben we dan ook gedaan, naar de Caritasklinik St. Theresia in Saarbrücken. We werden vrijwel direct geholpen op de eerste hulp, en al snel werd het duidelijk dat Han een tijdje moest blijven. Allerlei onderzoeken volgden, en de conclusie was nierstenen in beide nieren. Later op de dag werd dat herroepen, en was het opeens een verstopping in de darmen. Han moest de nacht blijven. Daar zaten we dan, 500 kilometer van huis, Han in een ziekenhuis en ik alleen terug naar het hotel. Ik had inmiddels contact gehad met de zorgverzekeraar van Han, die mij adviseerde om Eurocross in te schakelen. Dat heb ik ook gedaan. Gelukkig hebben Han en ik allebei Duitse simkaarten, dus konden we met elkaar bellen voor 5 cent per minuut of sms-en voor 5 cent per sms. Als alles via onze normale Nederlandse nummers zou gaan loopt het hard op. Een heel onverwachte wending van ons tot nu toe zo leuke bezoek aan Duitsland.