Vitamine V

Door de gebroken vorige nacht was ik gisterenavond erg moe. Ook al omdat omdat ik Han erg miste en mij zorgen maakte over haar ben ik om 21:30 gaan slapen. De wekker maakte mij om 08:00 wakker. Even gebeld met Han. Han had wel wat kunnen slapen, maar niet geweldig. Haar zaalgenote, die bij het raam lag, opende steeds het raam voor een paar minuten. Lekker frisse luft zei ze. Zal best, maar niet als het acht graden vriest buiten! Han heeft haar dan ook vriendelijk doch dringend verzocht om dat raam dicht te laten. Een handdoek (laat staan een washand) was er niet voor Han, dat schijn je zelf mee te moeten nemen. Wisten wij uiteraard niet. Bij wijze van uitzondering kreeg Han dan toch een handdoek, met de mededeling dat ze er niet op moest rekenen dat ze er morgen weer een zou krijgen.

Ik ben gaan douchen en aankleden, daarna een haastig ontbijt. Ben vervolgens snel de stad in gegaan om wat spulletjes te gaan kopen die we per sé wilden hebben. De simkaarten moesten worden opgewaardeerd en dat ging niet zo maar. Dat moest met een IT kaart en die kun je als niet-Duitser niet hebben. Pinnen kon niet, creditcard ook niet. Wel met kontant geld, maar dat ik had niet genoeg. Pinnen dus een paar straten verderop. Toen snel naar Conrad om de videokaart en wat andere spullen te kopen. Weer gebeld met Han. Nu dachten ze weer aan een hernia. Nog meer onderzoeken stonden er voor vanochtend op het programma. Een puber-/punkachtig jochie heeft haar daarna opgehaald voor een echo. Hij kwam de zaal binnen en zei alleen tegen Han “mitkommen!” Ik dacht toch echt dat ze die methodes van vroeger wel hadden afgeleerd, maar sommigen dus niet. Onderweg naar de onderzoekruimte zei het jochie geen woord, hij las wel uitgebreid de status van Han. Ik vertelde haar dat ik zo snel mogelijk in het ziekenhuis zou zijn. Na nog wat andere kleinigheden te hebben gekocht was ik omstreeks 11:30 in het ziekenhuis. Inmiddels had ik mezelf wat opgepompt in de auto en heb ik gelijk een verpleegster aangesproken. In het Engels, ondanks dat ze bijna geen van allen Engels verstaan in dat ziekenhuis, ook de doktoren niet. Toch begreep deze verpleegster wonderwel wat ik bedoelde, waarschijnlijk ook op de toon waarop ik het zei. Binnen twee minuten was de arts er. Die sprak wel een paar woorden Engels, niet echt veel, maar meer dan alleen yes en no. Samen met haar Duits kon ik het aardig volgen.

Ik vroeg haar:”What is wrong with my wife and when can I take her home”. Geen hernia, geen verstopping, geen nierstenen (hoewel die er wel zijn).
Door het hoesten is Han haar grote rugspier beschadigd. Han mocht naar huis. Wel nog even tot 16:00 wachten want we kregen nog een brief mee. Die brief en wat pijnstillers (want het was natuurlijk niet over) kwamen om 16:40. Het was een lange middag. Maar ik had Han weer terug! Onze huisarts (die op de hoogte was gebracht door Eurocross) en Eurocross zelf belden ook. Dat voelde goed, die ondersteuning uit Nederland. Ook de telefoontjes van vrienden en familie hebben ons erg geholpen. Onze huisarts heeft ons gelijk gepland voor een bezoek maandagochtend vroeg.

Eerst even wat gegeten bij Galeria Kaufhof in de stad. De auto kan daar in de parkeergarage gezet worden en vlakbij de lift is een restaurant. We hebben wat gegeten en zijn naar het hotel gegaan. Even op het internet gesurft, dvd gekeken, lekker zoals vanouds. Morgen rijden we naar Nederland. Niet via Düsseldorf zoals de oorspronkelijke planning was, maar rechtstreeks naar huis. Daar staat vijf uur voor. Dat ook dát anders zou uitpakken wisten we toen nog niet.