Vitamine V

Vandaag was het de laatste dag van de vakantie. De planning was om naar “Southend on Sea” te gaan. De weersvoorspellingen waren okee, dus we wilden een dag genieten van zon, zee, strand en pier. Je hebt daar langs de boulevard allemaal van die arcades waar je muntjes kunt schuiven en zo kleine prulletjes kunt winnen. We vinden dat allebei leuk om te doen.

Aangekomen in “Southend on Sea” reden we naar de parkeergarage. Planning was om voorlangs langs de boulevard te lopen en dan terug over het parkeerterrein de stad in. Erg ver kwam ik niet. Meteen uit de parkeergarage loop je een hal in en daarvandaan naar buiten. Het is daar pas allemaal gerenoveerd. Het ziet er keurig uit maar het er is een beetje rare trap met treden van zo’n meter lang en 2 cm hoog. Ik verstapte me op zo’n tree en ging echt gigantisch door m’n linkerenkel heen. Ik kwam heel raar op de grond terecht waarbij ik m’n rechteronderbeen op een paar plekken openschaafde.

Tja daar zit je dan in de stralende zon op de trap met een bloedend rechter onderbeen en een linkerenkel die zienderogen dikker en dikker werd. Ik kon er niet op staan. Bugs heeft met behulp van een paar passanten de medische hulpdienst gebeld. Ik zat op de trap en de ene na de andere passant kwam vragen of het wel ging. Van ’n mevrouw kreeg ik een pakje wetties om m’n rechteronderbeen schoon te maken. Ondertussen was Bugs terug en die vertelde dat er een ambulance onderweg was. Men wat voelde ik me opgelaten. De ambulance was er binnen no-time. Na wat onderzoek en uitwisselen van gegevens werd ik op een ambu-stoel gezet en via de lift de ambulance ingereden.

Afgevoerd op de ambu-chair.”

Bugs had inmiddels de auto gehaald en reed achter de ambulance aan mee naar het ziekenhuis. De paramedics waren erg aardig. Ze stelden me gerust. Toen ik vertelde van het weblog moest ik vooral foto’s maken. We vonden dat eigenlijk een beetje gek maar we hebben er wel een paar gemaakt.

Bugs en de focus reden achter de ambulance aan.”

Aangekomen bij het ziekenhuis werd ik overgezet in een rolstoel en begon het lange wachten. We waren om 12.30 in het ziekenhuis. We hebben twee uur zitten wachten op de ehbo voordat we geholpen werden. M’n enkel werd intussen steeds dikker. Er zijn twee x-foto’s gemaakt. Daarna moesten we weer de wachtkamer in. Na een poosje werden we weer bij de zuster geroepen. Gelukkig bleek m’n enkel toch niet gebroken te zijn! Ik kreeg er een elastische kous omheen en de schaafplekken op m’n andere been werden schoongemaakt. Ik kreeg twee krukken te leen om wat makkelijker te kunnen reizen. Bugs vroeg of er kosten waren maar alle medische hulp is gewoon gratis daar. We zijn in december weer terug in “Southend on Sea” en het was okee dat we de krukken dan terug zouden brengen. Wat een service niet! Dat verzacht het lange wachten wel een beetje. We reden om 16.30u eindelijk weg bij het ziekenhuis. We waren opgelucht dat het achteraf toch meegevallen was.

Tijdens het wachten heeft Bugs gebeld met de Norfolkline omdat we de afvaart voor de ferry van van 18.00u niet zouden halen. Dat was geen probleem. We moesten maar bellen als we wel meewilden. Dat is uiteindelijk de afvaart van 22.00u geworden. Omdat we nu meer tijd hadden om bij de boot te komen hebben we onderweg alvast wat gegeten en bij Costa nog een bak koffie gehaald. We reden om 21.25u het terrein van Norfolkline op. Het boarden was toen net begonnen.

Jongens wat een dag zo. We zitten op het moment van schrijven middenin “Het kanaal”. We komen om 1.00u Nederlandse tijd met de ferry aan in Duinkerken en moeten dan nog naar Haarlem rijden. Als alles meezit komen we daar strakjes rond 5.00u in de morgen aan.

De pijn in m’n enkel valt door de twee paracetamollen die ik ingenomen heb wel mee. Gelukkig is het gevoel in dat been sinds de trombose van 2006 ook wat gestoord waardoor het minder pijn kan gaan doen. Hij is wel onwijs dik geworden! Ik ben blij dat ik die krukken meegekregen heb. Zonder de krukken gaat het lopen nog niet.